Vissers stoten op unieke gigantische inktvis

Voor de kust van de Australische deelstaat New South Wales heeft een visser een gigantische inktvis aangetroffen. Het dier dreef dood op het water, maar was nog niet lang overleden omdat het zijn typische rode kleur nog had, iets wat erg zelden voorkomt.

De inktvis was ongeveer nog drie meter lang, hoewel zijn tentakels al grotendeels waren afgebeten. Dat gebeurde mogelijk honderden meters diep tijdens een gevecht met een potvis, de enige gekende vijand van de reuze-inktvis. Toen het karkas werd gespot door Al McGlashan, die columns over visserij schrijft voor The Daily Telegraph, was een blauwe haai de inktvis verder aan het oppeuzelen.

Pas dood McGlashan deed zijn vondst zo'n 50 km voor de kust van Jervis Bay. "Hij moest nog niet lang dood zijn, want hij stonk helemaal niet en al zijn kleuren waren nog steeds fel. De meeste overblijfselen van gigantische inktvissen stinken, zijn verrot en helemaal bleekwit tegen de tijd dat iemand ze aantreft," zegt de man.

De inktvis, die tot 13 meter lang kan worden, stierf mogelijk een natuurlijke dood, stelt specialiste Mandy Reid van het Australian Museum. "De meeste dieren leven immers slechts een jaar, maar groeien extreem snel. Er is echter ook een kans dat hij werd aangevallen door een potvis," zegt Reid. "Potvissen zijn veel groter, zwaarder en sneller in het water. De reuze-inktvissen zijn vrij traag, waardoor de potvis meestal wint."

Calamares De verse vondst gaf trouwens geen aanleiding tot een calamaresfeest, zegt Reid nog. "Ze smaken heel slecht, en het vlees heeft een sterke ammoniakgeur. Ammoniak geeft de inktvis namelijk een lagere dichtheid dan zeewater, wat hem een natuurlijk drijfvermogen geeft zodat hij niet voortdurend energie hoeft te verliezen met zwemmen."

Hoewel de dieren erg slecht smaken voor mensen, zijn haaien er wel gek op. Tijdens het filmen van zijn vondst kreeg McGlashan dan ook het gezelschap van een 2,5 meter lange blauwe haai die wel zin had in calamares met ammoniak. "Hij zette zijn tanden meteen in de inktvis en trok er zich geen fluit van hij zich vlak naast ons bevond. Met een enkele hap nam hij flinke stukken uit het karkas," vertelt McGlashan. "Het toont aan dat in de natuur niet veel verloren gaat. Alles wordt op een of andere manier gerecycleerd."